
NL
Laat me je wat vertellen over DROMEN…
Toen ik amper 19 was stapte ik in een avontuur. Er werd me een kans aangeboden en ik ging ervoor. Ik heb er eerlijk gezegd weinig over nagedacht. Zeer weinig. Ik sprong gewoon in het duister. Ik dartelde als het ware op de lege pagina van het nieuwe hoofdstuk in mijn boek, i.e. mijn leven.
Ik pakte mijn koffers, die toen nog weinig van de wereld hadden gezien, en liet mijn ouders me naar de luchthaven brengen. Daar ging ik dan, op weg naar het mooie eiland Flores in Indonesië.
Het was nooit een droom geweest om op een tropische eiland te werken met kinderen en hun families. Toch niet een droom waar ik me van bewust was. Maar dit is hoe het voor mij ging.
Als we gedeconnecteerd zijn van onszelf, zoals bij mij het geval was, en we weten niet echt wat ons innerlijke vuur aanwakkert, dan bewegen we gewoon mee met het leven en grijpen we de kansen die ons worden aangeboden. Omdat (en dit vertel ik mijn cliënten keer op keer) het leven ons NIET straft. Nooit. Wat er ons ook voorgeschoteld wordt, is een uitnodiging om dichter te komen bij ons meest authentieke zelf. Om dichter te komen bij de vrouw die we willen zijn. En soms weten we nog niet hoe zij er uitziet, hoe ze voelt, proeft en ruikt, dusssssss ik stel voor om je door het Leven te laten leiden. Alles zal uiteindelijk duidelijk worden.
Het Indonesische avontuur was begonnen.
Wanneer ik aan de 19-jarige Stefanie denk, sta ik versteld van hoe moeiteloos het voor haar was om zich door het Leven te laten leiden naar alle plekken die Het voor haar in petto had. Daar valt mijn mond van open, want de 30-en-iets-jarige Stefanie was een rigide controlefreak geworden, die verlamd geraakte bij de gedachte niet aan achter het stuur te zitten. Het gebeurde uiterst zelden dat ze de stevige grip loste die ze op alles in haar leven had.
Kan je je voorstellen hoe gespannen, gestresseerd, angstig en ongelukkig ze was?
De 19-jarige Stefanie had de tijd van haar leven toen ze zich liet leiden. Ze had zich nog nooit zo vrij gevoeld en alles waarvan ze niet eens wist dat ze het wilde werd in haar schoot geworpen. Ze moest er schijnbaar niets voor doen. Het leven ontvouwde zich op zijn mooist.
Zonder moeite. Intentioneel. Met voorbedachten rade.
Dit was OVERGAVE. Ik had me volledig overgegeven aan het Leven. Niet bewust, maar op een zeer organische manier. En met volledige overgave krijg je de mooiste bloesems.
(Noot: overgave betekent niet dat je niets doet. Het is voorwaarts bewegen met vertrouwen. Het is kansen grijpen wetende dat het allemaal goed komt, wat er ook gebeurt.)
Wanneer ik terugkijk op die periode van overgave en vertrouwen, geloof ik steevast dat het iets zeer intens in gang zette. Het bracht me bij onwaarschijnlijk inspirerende mensen, leidde me naar plekken waarvan je niet zou geloven dat ze bestaan, maar bovenal begon ik te geloven dat ALLES mogelijk is in het Leven; dat we enkel gelimiteerd worden door onze eigen gedachten en overtuigingen.
En laat dat nu net zijn waar mijn huidig werk met She.Wolf rond draait: het her-verbinden met onze ware kracht, oude huiden afwerpen, ‘vermannelijkt’ gedrag loslaten, terugkeren naar onze vrouwelijke essentie, volle vreugde weer een plekje geven in ons leven en de vrouwen worden die we werkelijk willen zijn.
Deze reis van ontwaken begon wanneer ik naar een ander land verhuisde, onbewust, en nu ben ik klaarwakker in dit huidige moment, bewust, maar er zijn vele vele jaren daartussen geweest waarin mijn gedachten me in een houdgreep hadden.
Ik was rigide, controlerend en hield mezelf zeer klein. Ik ging naar school als een brave meid, behaalde een bachelor met onderscheiding, had een gewoon appartement in een gewone buurt, ik had een gewone job, ging soms in het weekend iets drinken in gewone bars, plande gewone uitstapjes met mijn heerlijke zoon… Maar het ding is, ik ben niet gewoon! Ben ik nooit geweest. (en jij ook niet!!!) Dus al die dingen vervulden me VOOR GEEN METER.
Ik ben een vrouw die droomt en haar dromen realiseert. Ik spring in het duister en vertrouw erop dat alles goedkomt. Ik volg mijn hart, ook als dat compleet wild en gek lijkt voor mijn omgeving. Ik heb een typische aanpak in het leven, dat typisch is voor mij, en ik verontschuldig me daar niet voor.
Ik droom! En ik geloof erin dat ik ze ALLEMAAL kan realiseren!
Dat was ik vergeten… Al die jaren toen mijn gedachten me in een houdgreep hielden. Ik kon niet vrij bewegen, mijn armen wijd uitstrekken, dansen, VLIEGEN! En dat is precies wat ik wilde doen. Ik kon het me gewoon niet herinneren. Het enige wat ik kon doen was ‘gewoon’ zijn, middelmatig, semi-gelukkig, iemand die het leven onderging en er een slachtoffer van werd. Gecontroleerd door mijn gedachten. Volledig gedeconnecteerd van mijn ware Zelf.
Wie zat hier nu achter het stuur? Ik of mijn negatieve gedachten en overtuigingen?
Ik heb ondertussen geleerd dat mijn Indonesisch verhaal twee kanten had. Aan de ene kant wakkerde het mijn innerlijk vuur aan met volle kracht, de wijsheid over het hebben van oneindig veel mogelijkheden, het VERLANGEN om het leven VOL te leven, tantrisch. En het liet me proeven van al dit schoons.
Aan de andere kant was er een zware emotionaliteit. Pijn. Lijden. Twijfelen. Donker. Toen wist ik echter nog niet dat deze kant deel uitmaakt van de andere kant. VOELEN is LEVEN! Door het dagelijks leven bewegen met al zijn eb en vloed IS de tantrische manier.
Pijn biedt ons zó’n kansen om te groeien!
Maar in plaats van te zwemmen in de weidse oceaan van het Leven, blokkeerde ik wat ik dacht dat te zwaar zou zijn voor me. Potje dicht. Ik bleef ver weg van diepe donkere emoties, met toewijding. Ik kon me niet meer overgeven en vertrouwen en ‘vermannelijkte’ heel erg. Mijn leven bestond voornamelijk uit doen, zorgen voor, dingen bereiken, denken, rationaliseren… Allemaal vanaf de nek omhoog.
Dit verstikt een vrouw!!!
Waar was ze trouwens gebleven? Waar was mijn innerlijke vrouw? De vloeiende, sexy, emotionele, stralende, dansende wervelwind in me? Ze was er nog ergens, dat moest wel, ik had haar al eens ontmoet. Maar waar was ze nu?
Het duurde geruime tijd voor ik me weer met haar kon verbinden. En daarmee ook met mijn dromen. Er was wat innerlijk werk nodig om mezelf te herinneren aan mijn eigen potentieel. Aan mijn meesterschap om mijn dromen te LEVEN. Niet vanaf de nek omhoog, niet vanuit rationeel begrijpen, maar eerder vanuit een diepe plek binnenin. Vanuit het VOELEN van de waarheid erin. Vanuit het loslaten van alle laagjes die deze waarheid toedekken. Laagjes van valse overtuigingen, oordeel over het Zelf, maatschappelijke conditionering, de gedachten over de pijn die ik voelde…
Ik heb geleerd dat het niet de gevoelens van verdriet zijn die lijden veroorzaken. Het zijn de gedachten die we eraan toevoegen, en er zo letterlijk een zware last van maken. Gevoelens van verdriet, rouw, woede, angst… zijn gevoelens die moeten doorvoeld worden om te groeien en te verruimen. Ze zijn niet bedoeld om te verzwaren met een triljoen negatieve gedachten en overtuigingen. Op die manier ontstaat immers het idee dat de gevoelens op zich negatief zijn en dat we er het best zo ver mogelijk van weg blijven. Niets is minder waar. We moeten naar onze gevoelens toe groeien, erin duiken. Zonder al dat denken. Gewoon VOELEN.
Wij zijn vrouwen! Dit is wat we het beste kunnen. Wij zijn meester-voelers.
Gevoelens binnenlaten is gelijk aan groei en verruiming.
Dus de vervomde cirkel die ik dacht dat mijn leven was werd rond 😊 Ik besef nu dat alles een goddelijke timing heeft. Om de Women Wisdom Teacher te worden die ik vandaag ben, had ik wat werk te doen. Het Indonesië-verhaal past daarin, de ‘vermannelijkte’ periode daarna past daarin. De pijn, het verdriet, de woede, de angst, de twijfel… Alles past.
Ik heb een lange weg afgelegd, gewoon om TERUG te komen. Terug bij dromen, terug bij overgave, terug bij vertrouwen. En soms word ik gekatapulteerd naar mijn oude manier van zijn, en dat is oké. Wat ik dan doe is mild zijn voor mezelf en terugkomen. Keer op keer.
Keer op keer op keer op keer…
ENG
Let me talk to you about DREAMS…
When I was just 19 I set out on an adventure. An opportunity was presented to me and I went for it. There wasn’t much thinking involved, at all. I just leaped into the unknown. I jumped onto the white page of the next chapter of my book, i.e. my life.
I packed my not-so-well-travelled bags and let my parents drive me to the airport. Off I went to the beautiful island of Flores in Indonesia.
To travel to a tropical island and work with children and their families had never really been a dream of mine. Not that I knew of anyway. But here’s how it worked for me.
If we are disconnected from ourselves, like I was, and we don’t really know what fuels our inner fire, then we simply move with life and grab opportunities as they come. Because (this is something I tell my clients all the time) life does NOT punish us. Ever. Whatever is handed to us is an invitation to grow closer to our truest self. Closer to the woman we want to be. And sometimes we don’t know what she looks and feels and tastes and smells like yet, soooooo I suggest you let Life lead you. All will become clear eventually.
So the Indonesian adventure started. When I conjure up 19-year-old Stefanie I am in awe of how effortlessly she let Life hold her hand and take her to all the places It wanted her to go to.
That is amazing to me, because 30-something-year-old Stefanie had become a rigid control freak who got paralyzed on the inside when it felt like she wasn’t steering the wheel. She hardly ever loosened her tight grip on anything in her life.
Can you imagine how uptight, stressed, afraid, delusional and unhappy she was?
19-year-old-Stefanie had the time of her life letting herself be led. She had never felt so free and all the things she never knew she wanted just happened to land in her lap. It was as if she didn’t even have to try. Life unfolded at its most beautiful for her.
Effortlessly. Intentionally. Premeditated.
This was SURRENDER. I had completely surrendered to Life. Not consciously, but very organically. And with complete surrender come the most beautiful blossoms.
(Note: surrender doesn’t mean you do nothing. It is a moving forward with trust. It is going for opportunities, knowing that you will be okay no matter what.)
Looking back at that time of surrendering and trusting, I believe it ignited something profound in me. It got me in contact with the most inspiring people, led me to places you wouldn’t believe existed, but most importantly, I came to truly believe that ANYTHING is possible in Life; that we are only limited by our own thoughts and beliefs.
And that is what my work with She.Wolf is centered around now: reconnecting to our true power, shedding skins, letting go of over-masculinized behavior, returning to our feminine essence, inviting joy back into our lives and becoming the woman we truly want to be.
The journey of waking up to all of this started when I moved to another country, unconsciously, and now I am wide awake where I am today, consciously, but there were many many years in between in which my thoughts had me in armlock.
I was rigid, controlling and played very small. I went to school like a good girl, got my degree with honors, had an ordinary place to live in an ordinary neighborhood, had an ordinary job on the side, went out for a drink on some weekends in ordinary bars, went on ordinary outings with my beautiful son… But the thing is, I’m not ordinary! I never was. (the same goes for you!!!) So those things didn’t fulfill me AT ALL.
I’m a woman who dreams big and realizes her dreams. I leap into the unknown and trust that all will be good. I follow my heart, even if it seems absolutely wild and crazy to my surroundings. I have a typical approach to life, typically me, and I don’t apologize for it.
I dream! And believe in fulfilling them ALL!
I had forgotten that… All those years of being held in armlock by my thoughts. Not being able to move freely, spread my arms, dance, FLY! And that’s exactly what I wanted to do. I just didn’t remember. The only thing I could do was to be ordinary, mediocre, semi-happy, having life happen to me and be victimized by it. Controlled by my thoughts. Completely disconnected from my true nature.
Who was steering the wheel here? Me of my negative thoughts and beliefs?
I have learnt that my Indonesian adventure had two sides. One was that it fueled my inner fire, the wisdom of having endless possibilities, the desire to LIVE life fully, tantrically. And it gave me an opportunity to taste it all.
The other side was a heavy emotional side. Pain. Suffering. Doubt. Darkness. Little did I know back then that this side was part of the other side. FEELING is LIVING! Moving through daily life with all its ebbs and flows IS the tantric way.
Pain is such a great opportunity for growth!
But instead of swimming in the ocean of Life, I blocked out what I thought would be too heavy for me to carry. I stayed away from deep dark emotions, at all costs. I had lost the ability to trust and surrender and actually became very masculinized. My life was predominantly doing, taking care of, accomplishing, thinking, rationalizing… All from the neck up.
This suffocates a woman!!!
Where was she anyway? Where was my inner woman? The flowy, sexy, emotional, radiant, dancing whirlwind within me? She was in there somewhere, she had to be, I had seen her before. But where was she now?
It took some time to reconnect with her. And with that with my dreams. It took a bit of work to remind myself of my own potential. Of my mastery to LIVE my dreams. Not from the neck up, not from rational understanding, but rather from a place deep within me. From FEELING the truth in this. From letting go of the layers that cloud this truth. Layers of false beliefs, judgement of the self, social conditioning, thoughts over the pain I felt…
I have learnt that it’s not the actual feeling of sadness that causes suffering. It is the thoughts we add onto it, literally creating a heavy burden to carry. Which in truth, it isn’t. Feelings of sadness, grief, anger, fear… are just feelings that need to be felt in order to grow and expand. They are not meant to be weighed down by a gazillion negative thoughts and beliefs. Because that way we create the idea that the feelings themselves are negative and best to stay far far far away from. When actually we need to grow closer to them. We need to dive into them, without all of the thinking. Just FEELING.
We are women! This is what we do best. We are master-feelers.
Inviting feelings in is to invite growth and expansion in.
So the distorted circle I thought my life once was became round 😊I now realize that everything has its divine timing. In order for me to become the Women Wisdom Teacher I am today, I had some work to do. The Indonesia story fits in there, the masculinized period after that fits in there. The pain, the grief, the fear, the (self-)doubt… It all fits.
I have come a long way to come BACK. Back to dreaming, back to surrendering, back to trusting. And sometimes I get catapulted to my old way of being, and that’s okay. All I do then is be kind to myself and come back. Again and again.
Again and again and again and again...
Add comment
Comments